در طول چند سال گذشته مفهومی تحت عنوان گردشگری روستایی (بومگردی) مورد توجه قرار گرفته است که به تمام فعالیت های گردشگری که در محیط روستا انجام می گیرد، اشاره دارد. این نوع خاص گردشگری، بر سبک زندگی، هنر، فرهنگ و میراث نواحی روستایی تاکید دارد، و امکان تعامل بین ساکنین روستا و گردشگران را فراهم می کند.
فعالیت های گردشگری از قبیل تامین اقامتگاه، غذا، راهنمای محلی و همچنین فروش صنایع دستی توسط افراد جامعه محلی انجام می گیرد. با توجه به موقعیت جغرافیایی کشور ایران و دارا بودن ویژ گی های از جمله تاریخ کهن چندین هزار ساله، چشم اندازهای طبیعی زیبا و همچنین میراث فرهنگی غنی، گردشگری روستایی و گردشگری جامعه محور از مناسب ترین گونه های گردشگری برای توسعه فرهنگ و هنر روستا است.
اقامتگاه های جامعه محور که بیشتر تحت عنوان اقامتگاه های بومگردی شناخته می شوند، یکی از ارکان گردشگری جامعه محور هستند که سابقه تاسیس و بهره برداری از آنها به اوایل دهه ۸۰ شمسی باز می گردد و در سالهای گذشته، با اقبال زیادی در کشور ایران رو به رو شده اند. اقامتگاه های بومگردی عمدتا در مناطقی تاسیس می شوند که فرهنگ محلی و چشم انداز طبیعی منحصر به فردی داشته باشند. این اقامتگاه ها همچنین، با ویژگی های ذاتی منطقه نظیر بافت تاریخی و سبک معماری همسو هستند.
از آن جایی که چنین اقامتگاه هایی معمولا توسط افراد بومی و به صورت خانوادگی اداره می شوند، می توانند به معیشت افراد روستایی تنوع بخشند و در عین حال، امکان تعامل مستقیم افراد بومی با گردشگران در چنین اقامتگاه هایی باعث می شوند که گردشگران با سبک زندگی، آداب و رسوم، معماری، و غذاهای محلی آن منطقه آشنا شوند.
احداث و بهره برداری از اقامتگاه های بومگردی در طول سالیان اخیر در ایران با اقبال مواجه بوده؛ به نحوی که تا سال ۲۰۲۰ میلادی، قریب به ۲ هزار اقامتگاه بومگردی توسط وزارت میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری مورد تایید قرار گرفته است. اما در پژوهشی که توسط نگارندگان انجام شد، معیارهای پایداری اقامتگاه های بومگردی شناسایی و تعیین شدند.